Beltane
Waar: Bij De Heks en De Krijger
Wanneer: 27april 2024
Eerst was er rust en duisternis. De zaadjes ontkiemden in de donkere aarde met Imbolc, bloemen staken hun kopjes boven de grond rond Ostara en nu openen ze hun harten naar de zon en geuren volop om bijen en andere insecten te lokken. Het sap stroomt volop in bomen en alle vogels zijn druk om te paren en jongen te voeren.
Beltane is een vruchtbaarheidsfeest en daarmee gaan we aan de slag. Want ook al hoef je zelf niet meer te baren als moeder, de creatiekracht, de kunst om te manifesteren, is altijd aanwezig in onze ‘Womb’. Sluit je ogen eens, adem rustig in en uit, leg je handen om je eigen ‘Sacred Space’, en voel eens even hoe het met je gaat. Ben je nog afgestemd op de seizoenen? Neem je regelmatig de tijd om gewoon even te zijn, in plaats van alles te moeten?
Op het jaarwiel bevindt Beltane zich in het midden van de lente. Overal in Europa vind je herinneringen aan dit lentefeest, al zijn ze soms verbonden aan Pinksteren of Hemelvaartsdag. Veel oude gebruiken zijn tot deze Meiviering te herleiden. De Meibruid of Pinksterbruid vertegenwoordigt Moeder Aarde als verleidelijke vruchtbare vrouw. De Meibruidegom is de Vegetatiegod die de bloesems bevrucht. Bevruchting is in het plantenrijk iets anders dan zaaien. Het zaad is al in het vroege voorjaar gezaaid en ontkiemd en de vegetatie groeit en bloeit. Ook de meeste bomen en vaste planten staan in bloei, maar de bloesems zijn nog niet bevrucht. Als er verder niets gebeurt zal de vegetatie uitbloeien en sterven. De natuur moet een impuls krijgen, de Luilak moet worden gewekt.
De Kelten splitsten het jaar op in een zomer- en een winterhelft. In het Iers is Bhealtaine (Spreek uit: bjoltinne) nog steeds de naam van de maand Mei. Om de warmte van de zon te eren maakten de Kelten vreugdevuren op de heuvels en lieten er rijen met vee tussen heen lopen om ze vruchtbaarder te laten zijn. Ook werd er veel getrouwd in de meimaand die vernoemt werk naar de god Bel. Sommigen beweren dat Keltische stammen in Belgie hun land vernoemd hebben naar hun zonnegod.
In de Germaanse landen, vooral bij de Saksen, werd de nacht van de 30 april op 1 mei traditioneel gezien als de huwelijksnacht tussen Wodan en Freya. Of dit Heilig huwelijk bij de Germanen op rituele wijze werd voltrokken is niet bekend, al zijn er wel aanwijzingen dat in het Teutoburger Wald samenkomsten waren.
Walpurgisnacht verwijst naar de godin Walburga. Ze werd gezien als een vrouwelijke vegetatiegeest, een graangodin. Ze was verbonden met de graanoogst. Bij het oogsten van de laatste halmen werd aangenomen dat zij als geest zich ertussen verscholen hield. Er gaat een verhaal rond dat een boer achtervolgd werd door rovers die de laatste halmen van de akker wilde stelen, de boer kon nipt ontkomen aan de rovers en haalde de aren van het land en borg ze veilig op onder zijn bed en de volgende ochtend was het graan veranderd in goud. Tijdens Walpurgisnacht hielden de Germanen hun ramen geopend in de hoop dat als Walburga tussen de huizen waaide, ze hun huis als beschutting zou kiezen in ruil voor een goudstuk.