De Aarde Godinnen

We zijn allen godinnen van onze Moeder Aarde, we zíjn wijze vrouwen. We mogen het ons weer herinneren.

Allemaal kennen we ons zelf en de ander met de maskers. De maskers maskeren de onderliggende pijn en dat is logisch. Er is een collectieve angst in ons vrouw zijn om ons te laten zien, om écht en eerlijk te zijn. Delen we niet allemaal de geschiedenis in de vrouwenlijn van onderdrukking of eindigen op de brandstapel? We kijken dus wel uit om ons te laten zien. Tegelijkertijd voelen velen van ons wellicht het knagende gevoel of de wens om zichzelf wel te laten zien en horen.

Tot op heden is mijn indruk van vrouwen dat zij vluchtig zijn. Veelal komen vrouwen makkelijker samen, echter ware verbinding is moeilijk. Als het even tegen zit of lastig wordt.. Poef! Uit verbinding. Veel vrouwen ervaren het ook als moeilijk om samen te komen met andere vrouwen, voelen weerstand. Dit was bij mij ook heel lang het geval. Ik vond vrouwen vaak onecht en voelde me niet geroepen om ‘te doen alsof het zo fijn is’.

In mijn jeugd hoorde en zag ik vaak dat er veel emoties een (destructieve) rol speelden in het samenzijn tussen vrouwen. Jaloezie, afgunst, meiden venijn, boosheid, verdriet etc. Wat ik dan vervolgens zag is dat er achter de rug over werd gesproken, geroddeld en soms uitermate gemeen en onderhuids gedaan werd en er daarmee verdeeldheid ontstond. Dat zag ik al van jongs af aan en zie ik nog steeds. Soms slinkser en geraffineerder, maar het is nog steeds aan de orde van de dag. In mijn optiek zijn dit uitingsvormen van de onderliggende pijn (trauma).

Niet voor niets zijn er veel vrouwen bezig om zichzelf te profileren, zichzelf te laten zien. Niet voor niks zijn er vele vormen van vrouwenwerk en empowerment. Dit is ook heel hard nodig en mijns inziens een hele goeie beweging. Echter, mijn kritische oog laat mij zien dat er veel op ego niveau ge-empowerd wordt en dat gaat evengoed over maskers en beschermingsmechanismen.

Wat ik geloof is dat we onze collectieve en individuele pijn aan mogen kijken en onze wonden mogen helen, duurzaam helen. Er in liefde zijn voor elkaar. Elkaar opvangen in plaats van in de steek laten. Durven we écht te laten zien wat er in ons leeft? Voel jij het verlangen om wezenlijk te verbinden én in verbinding te blijven? Mogen we er voor je zijn als je het even niet weet of niet kan voelen?

Mijn verlangen om écht te kunnen en mogen zijn en mijn authentieke zelf te leven is groot. Ik ga ervoor en hoop dat je mee wilt wandelen op deze reis.

Ik nodig je van harte uit om samen te komen in onze veilige bedding en mee te bouwen aan een duurzame verbinding. Gebouwd vanuit compassie en liefde voor ons zelf en elkaar, zodat we waarlijk en wezenlijk ons zelf durven te laten zien!